Richting Byron, de outback, Brisbane & wat dorpjes
26 Mei 2015 | Australië, Sydney
Halloo allemaal! Het is weer eventjes geleden sinds mijn laatste reisverslag, dus het werd tijd voor een nieuwe. De vorige stamt van ruim drie weken terug, toen ik uit Sydney vertrok. Op dit moment zit ik in Agnes Water, vlakbij Town of 1770. Ik wilde al een paar dagen eerder een verslag schrijven, maar toen ben ik slechts tot halverwege gekomen. Hier is het een rustig en chill hostel, dus heb ik alle tijd om een verhaaltje te schrijven. We trappen af bij 29 april, mijn vertrek uit Sydney.
29 april: Samen met Elizabeth, die ik in Tasmanië heb leren kennen, heb ik een reisbureau bezocht. Daar hebben we een hop on hop off ticket voor de Greyhound bus gekocht. Hiermee kan je langs de hele oostkust reizen, waarbij de bus op veel plekken onderweg stopt. Dan kan je uitstappen, en een paar dagen later weer instappen. Er rijden meerdere bussen per dag, afhankelijk van het traject. Ideale manier om als backpacker te reizen dus. Ook hebben we de Avatar boot voor de Whitsunday Islands geboekt, omdat je deze ver van tevoren moet reserveren. Mocht je niet weten wat dit inhoudt, dan moet je het even googlen ;) zoek maar op afbeeldingen. Deze dag hebben we besloten naar een hostel te gaan in Port Macquarie. Vanwege het slechte weer hebben we vooral binnen gezeten en het dorpje verkend onder een paraplu.
30 april: deze wederom regenachtige dag zijn we naar een Koala Hospital geweest. Hier worden de beestjes opgevangen als er iets mis is met ze, om ze na een tijdje weer in de natuur vrij te laten. Verder regende het nog altijd, dus hebben we pool gespeeld, films gekeken en met andere lui zitten kletsen.
1 mei: wederom was het weer slecht, maar we besloten deze avond de nachtbus te nemen naar Byron Bay. Daar zou het weer beter moeten worden. Om de dag te vullen ben ik tussen de buien door gaan hardlopen en hebben we een Alien film marathon gehouden. Woehoe....
2 mei: 's Ochtends vroeg kwamen we aan in het beroemde Byron Bay. We voelden ons licht gebroken, in een bus slapen is niet super comfortabel. Na een powernap in het hostel hebben Elizabeth en ik het strand verkend. Het zonnetje kwam door, voor het eerst sinds dagen. Na een gezamenlijke barbecue in het hostel (met zo'n 30 mensen) zijn we de plaatselijk cafés gaan verkennen, samen met een paar Britse kamer genoten.
3 mei: Deze dag hebben we een mooie wandeling gemaakt naar de beroemde vuurtoren van Byron. Het uitzicht vanaf dit punt was niet vervelend, door de warmte was het wel zwoegen om de heuvel op te lopen. Niet vervelend overigens, liever zon en hitte dan regen. Na een zelf gekookte maaltijd heb ik in m'n eentje de bus gepakt naar Brisbane. Ik had namelijk een boerderij gevonden om twee weken te werken...
4 mei: vroeg op. Ik heb één nachtje in een hostel geslapen in Brisbane, zodat ik vroeg de bus kon pakken richting de outback. Ik heb twee weken werken op een cattle farm op de planning staan. Wat het inhoudt leg ik zo uit. De reis naar de outback duurt lang, met de bus ben je zo'n 7 uur landinwaarts onderweg, ruim 400 km ten westen van Toowoomba. Eenmaal aangekomen in St George (QLD) (een dorpje met zo'n 2500 inwoners) ben ik opgehaald met de auto. De boerderij is nog eens 55 kilometer buiten het dorp. De buren wonen ook een kilometer verderop, dat idee. Voor honderden kilometers rondom de 1000 hectare grote boerderij is er niets anders dan kleine gehuchtjes, weilanden, bomen en rood bruin zand. Heel veel zand.
Omdat elke dag op de boerderij vrijwel hetzelfde is, zal ik proberen uit te leggen waar het werk zoal uit bestond. Het gezin bestond uit een boer, boerin en hun 22 jarige zoon. Ook was er één andere backpacker die meehielp. Mocht je niet tegen zielige verhaaltjes kunnen dan moet je sommige stukjes tekst even overslaan. Als je geen vegetariër of veganist bent (wat ik ook niet ben) dan moet je niet te naïef doen en gewoon doorlezen. Ondanks dat het niet altijd even leuk is om te zien wat er gebeurt met de koeien is het best leerzaam om te zien waar je vlees vandaan komt. Daarnaast hebben de boeren het beste met de dieren voor, het slachten gebeurt namelijk ergens anders. Ik heb ook na het werken op een boederij geen neiging om vegetariër te worden, dus het valt allemaal best mee.
Elke ochtend rond 7 uur staan we klaar om te vertrekken met 5 motoren en quads. Hiermee ga je één van de immense weilanden uitkammen en breng je alle koeien bij elkaar. Deze weilanden zijn niet het het niveautje Nederland, maar reiken tot achter de horizon. Je kan makkelijk 20 minuten rijden binnen één en hetzelfde weiland, en ze hebben zo'n 12 van dit soort weilanden. Heb je de koeien allemaal samen, dan begeleidt je ze naar de tuin, een centrale plek waar je ze kan behandelen. De nieuwe kalfjes krijgen daar een oormerk en brandmerk, waarbij de stieren-kalfjes ontdaan worden van hun mannelijkheid. De stierenballen werden weer gebruikt als hondenvoer, die waren hier altijd erg blij mee. Ik heb het ook niet verzonnen, het leven is de outback is nu eenmaal anders dan de gemiddelde 9 tot 5 baan. De mama koeien krijgen wat vaccinaties enzo om ze gezond te houden. De kleine kalfjes worden weer bij hun moeders gevoegd, waar ze nog een paar maanden mogen groeien. Alle tussenmaatjes die groot genoeg zijn worden uit de groep gevist en apart gezet. Deze koetjes gaan binnenkort met de vrachtwagen op schoolreisje (enkele reis). Als alle mama koeien en jonge kalfjes behandeld zijn breng je ze met de motor weer terug naar hun wei. Dit gaat vaak sneller dan andersom, aangezien ze graag terug willen naar hun eigen wei. Dit principe herhaal je voor elke wei, en dan zijn alle 1500 koeien weer goed voor een paar maanden in de wei staan.
Een paar opvallende dingetjes:
- In de outback is elke dag is hetzelfde. Je gaat 's ochtends verder waar je de dag ervoor bent opgehouden, je behandelt de koeien en brengt ze van of naar de wei. Geld verdient men door hard te werken (en dus niet door slim te werken...). Daarna bestaat het avondeten uiteraard uit rund. Ik heb nog nooit zoveel variaties van één soort vlees gezien. 's Avonds ploft men neer op de bank voor de TV. Als je geluk hebt werkt het internet, maar dan nog altijd is het zo traag als wat. Welkom in de outback, morgen doen we hetzelfde.
- Outback mensen zijn een soort rednecks. Hier leven ze niet gewoon, deze mensen doen aan 'overleven'. Ze hebben verspreid over de hele boerderij spullen liggen die ooit nog van pas kunnen komen. Ik zou het overigens gewoon oude zooi noemen. Ze rijden motoren, quads, grote terrein wagens (Land Cruiser ute's) met kooien in de laadbak om de honden in te doen, en ze hebben geweren. Niet één of twee, maar een kluis vol. Een middagje hadden we niets te doen, dus zijn we wat blikken en jerrycans gaan schieten. Hiervoor hebben we een .22 revolver en .22 geweer gebruikt, een .17 geweer en een shotgun. Wellicht is het juiste woord karabijn, maar ik weet totaal niets van wapens af. Het gekke is dat het schieten met een wapen helemaal niet moeilijk is, alleen de shotgun gaf wat terugslag. Verder was het appeltje eitje om te schieten (daadwerkelijk raak schieten reken ik dan even niet mee).
- Zwijnen, irritante beesten die je kalfjes aanvallen, hekken slopen en de landbouw grond overhoop vroeten. Deze ben je als boer liever kwijt dan rijk. Op een willekeurige, donkere avond zaten we in de Toyota (nee, geen eco zuinige prul Aygo, maar een extra verhoogde Landcruiser V8 diesel met achterop de laadbak twee grote honden). Ze hebben er in totaal zo'n 12, voor verschillende doeleinden. De honden hadden GPS halsbanden om, zodat je ze kan terugvinden als je ze kwijtraakt. Ook hadden ze kevlar bescherming om hun nek, tegen de slagtanden van de zwijnen. Een van de twee honden was genaamd 'Tank' en hij deed z'n naam zonder twijfel eer aan. Ik zal een lang verhaal kort opschrijven: De honden roken een zwijn, sprongen uit de (elektrisch te openen) hondenkooi en sprintten ervandoor. Even later horen we in de verte zowel de honden (blaffen als een malle) als een zwijn (krijsen als een malle). Gewapend met mes en zaklamp zetten we de achtervolging in: door de sloot, over het hek, honderden meters achter de herrie aan. Zoals ik zei, de mensen in de outback zijn niet de flauwste, hun land wordt nu door één zwijn minder geterroriseerd.
- Kangoeroes. Elke toerist vindt ze schattig, lief, leuk en wil ze het liefst de hele dag door knuffelen. Ook ik behoor tot die groep. Veel Australiërs zien ze echter als plaag. Ze hebben er veel te veel van en het zijn gevaarlijke dieren die de landbouwgrond omploegen en de gewassen opvreten. Daarom kan het geen kwaad als er een paar minder van rondspringen. Hiervoor gebruikt zoonlief van het gezin zijn .17 jachtgeweer met telescoop erop. Deze is vanuit de Toyota te vuren, met behulp van ijzeren staven die voor het raam zitten. Met t raampje open kan je daarop je geweer laten rusten. Op het dak zit een groot zoeklicht die vanuit de auto te bedienen is. Zo ben je perfect voorbereid op de jacht.
- Men zegt dat alleen de zon opkomt voor niets. Gelukkig gaat hij ook onder voor niets, zodat je elke avond kan genieten van een prachtige sterrenhemel. Bewolking en lichtvervuiling zijn dingen die je weinig ziet in de outback, dus het is 's nachts genieten als je naar de sterren kijkt. Zonder te filosofisch te worden, wat zijn we toch maar een klein miezerig planeetje in de grote boze wereld van het heelal. Diezelfde onbewolkte hemel zorgt trouwens ook voor een gegarandeerd koude nacht.
- Tenslotte nog iets over de andere backpacker die op de boerderij werkte, laten we hem even Dave noemen. Hij komt uit een Engelssprekend land, laten we zeggen Engeland. Hij (deed alsof hij) hield van het ruige in de outback, bijvoorbeeld omdat hij een scout was bij de scouting. Iedereen kent het stereotype, de scout weet altijd alles beter, weet overal een oplossing op en hoef je weinig meer te leren. Ook als hij iets fout doet zal hij dat niet toegoeven omdat zijn scout-trots dat niet toelaat. Hij draagt zelfs een trui met 'Scout and proud', jawel. Jammer genoeg voldeed de backpacker volledig aan alle dingen. Ik heb hem maar niet verteld dat ik ook op scouting zat, net zoals ik hem maar niet (openlijk) voor volledig idioot heb verklaard omdat hij niet langs de oostkust ging reizen 'want dat leek hem niet zo boeiend'. Nee, wie wil er nu samen reizen met de chillste mensen in de wereld, op prachtige stranden liggen, eenzame regenwouden verkennen in een 4x4 en zwemmen of duiken in een fenomenaal mooi koraalrif... Ieder zo zijn ding, geloof ik dan maar.
En zo springen we opeens naar zaterdag 16 mei, de dag dat ik naar Brisbane ben vertrokken. Om 10 uur de bus in St. George betekent dat je rond 20.00 uur in Brisbane staat. Daar ben ik opgehaald door Alana, bij sommigen onder jullie vast wel bekend. Zij kent Olaf nog van toen hij in Australie zat en ze heeft 4 jaar geleden Nederland bezocht. Nu waren de rollen omgedraaid en mocht ik bij haar op de bank crashen. De hele familie was aanwezig, voor de verjaardag van haar vriend. Die avond zijn we gaan stappen in Fortitude Valley, maar omdat Alana maandag een tentamen had ging ze zelf niet mee. Met andere woorden, ik ging lekker stappen met haar vrienden die ik nog nooit eerder had gezien. Vele trendy en fancy bars later was het tijd om naar huis te gaan. (Dit deden we trouwens met een taxi van Uber. Dat werkt zo handig en geniaal, erg vervelend dat dit in Nederland verboden is. Dat taxituig in Nederland kan wel wat concurrentie in de branche gebruiken... Maar dat terzijde.)
17 mei: Ik voel me een beetje brak, wellicht komt dit door de avond ervoor. Twee vrienden die ik ken van Nieuw Zeeland hebben me opgehaald met hun auto om Mount Coot-tha te bezoeken. Vanaf daar hadden we een mooi uitzicht over de stad. Daarna hebben we samen Mexicaans gegeten en hebben we een paar drankjes gedaan in Southbank.
18 mei: Wederom ben ik samen met Matthijs en Sam erop uit gegaan om Brisbane te verkennen. Deze dag hebben we enkele highlights van de stad bekeken. Veel zijn er niet, het is geen grote toeristische trekpleister. Anderzijds doet de stad wel heel prettig en aangenaam aan, het is een fijne plek om te wonen. Als je dat vergelijkt met Sydney zie je dat ze daar veel meer toeristische trekpleisters hebben, maar het verkeer in de binnenstad is wel een verschrikkelijke chaos. Brisbane doet daarentegen niet zo groot aan. Na het verkennen van de stad ben ik met Alana en haar familie uit eten geweest en dit betekende tevens het einde van mijn bezoek aan Brisbane.
19 mei: Op naar Noosa, met de auto van Matthijs en Sam. Ik kon ook de Greyhound nemen, maar in de auto is nu eenmaal gezelliger. We hebben de middag doorgebracht op het strand, waarna we de avond hebben doorgebracht in het cafe van het hostel. Later zou blijken dat er op deze ladiesnight veel mensen waren die ik pas later, in andere plaatsen zoals waar ik nu zit, zou leren kennen.
20 mei: Deze dag zijn we om tien uur een wandeling gaan maken door het natuurpark in Noosa. Dit deden we in gezelschap van een aantal dames die we de avond ervoor hadden leren kennen. Gezellig hoe je zo snel een groepje bij elkaar sprokkelt om leuke dingen mee te doen. Omdat we het warm hadden kregen van de wandeling zijn we (met surf- en bodyboard) even later de zee in gedoken. Na het diner van spareribs in de Ierse pub zijn we gewapend met drank en chips op zoek gegaan naar het kampvuur op het strand. Via via hadden we hier wat over opgevangen in het hostel. Na een tijdje zoeken hebben we het vuur gevonden en het was zoals verwacht: Vuur, zee, strand, iemand die gitaar speelt, daaromheen een heleboel mensen die (al dan niet dronken) soms meezingen en aan het eind van de avond kan je je niet meer herinneren waar je nu je slippers had gelaten. Uiteindelijk vond ik ze: Ze lagen in het zand... Daar bij die ene pluk gras.. Ongeveer.. Ofzo..
21 mei: Deze ochtend heb ik afscheid genomen van m'n twee vrienden, om daarna de bus te nemen naar Rainbow Beach. Hier had ik een briefing voor mijn driedaagse 4x4 tour naar Fraser Island, een van de hoogtepunten aan de oostkust. Mijn groep bleek met tien man net zo groot als gezellig te zijn, dit zou wel een leuke trip worden.
22 mei: We beginnen onze tour: Drie auto's (met acht personen per auto) volgen de auto waarin de tour gids rijdt (hierin begonnen wij). Elke dag rouleert dat een beetje en aan het eind van het verhaal heeft iedereen een stuk kunnen rijden. Het eiland is erg veelzijdig, niet heel verrassend als je bedenkt dat het zo'n 5 bij 120 kilometer groot is. Het kent tropisch regenwoud, witte stranden, blauwe meren met kristalhelder water, grote rotsformaties en uiteraard uitgestrekte stranden om over te rijden. Deze dag bezochten we Lake McKenzie, met parelwitte stranden en prachtig helder water. Wanneer we in de auto zaten stond er vrolijke feestmuziek op, zo was iedereen constant in een feeststemming. Na een zelfgekookt diner hebben we met vele anderen rondom het vuur gezeten, muziek geluisterd, kaartspelletjes en drankspelletjes gedaan. Slapen deden we lekker primitief in een tentje, op een flinterdun matje.
23 mei: Na een paar flinke slokken water en een stevig ontbijt was ik klaar voor de volgende dag. Ook deze dag bestond weer uit rondcrossen over het eiland en het bezoeken van leuke meertjes, waaronder Lake Allan. Hier hebben we wat wilde schildpadden uit het water gevist met behulp van broodkruimels, geaaid en weer netjes teruggezet. Via de Champagne Pools en Indians head zijn we naar Eli Creek gereden. Hier wist de tourguide iedereen, ondanks de stevige wind vanaf de oceaan, in zijn zwemoutfit te krijgen. Vervolgens zijn we als een stel malloten een stuk stroomopwaarts gerend, om via het beekje weer terug te spoelen richting de oceaan. Erg koud, maar wel erg tof. Daarna hebben we de jerrycans gevuld, het water uit dit beekje is namelijk een van het schoonste drinkwater op aarde. Aangezien het water dat uit de Australische kraan komt vaak naar zwembad smaakt, geloof ik zelfs dat het schoner is dan het gemiddelde drinkwater hier... Hoe dan ook, na weer teruggereden te zijn richting camping heeft iedereen zijn goon tevoorschijn getoverd en hebben we allemaal heel veel lol gehad. Wat 'goon' precies is? Australische wijn van het type Chateau Migraine, geserveerd in plastic zakken van een aantal liter, uitermate populair onder budgetterende backpackers die streven naar een regelmatige aanwezigheid van een lading enthanol in de bloedvaten. Ik hield mij uiteraard volledig afzijdig van dit gebeuren onder het genot van Bundaberg cola, hier beter bekend als een Bundie cola.
24 mei: De laatste dag van onze tour hebben we onder andere Lake Wabby bezocht. Ook zijn we gestopt bij het scheepswrak van de SS Maheno, dat zo'n 80 jaar geleden is aangespoeld op het eiland. Van het schip dat ooit vergelijkbaar was met de Titanic is tegenwoordig weinig meer over, de zoute golven die 80 jaar lang op het wrak hebben ingebeukt hebben niets dan een indrukkend vormsel met roest achtergelaten. Het feit dat Australische special forces in de tweede wereldoorlog met explosieven geoefend hebben op het wrak helpt hier waarschijnlijk ook niet bij. Via het strand, zandweggetjes en de ferry zijn we teruggegaan naar het vaste land van Rainbow Beach. Zonder regen echter geen Rainbow, en zo kwamen we aan in de regen. Het is herfst in Australie, zelfs hier. Het wordt tijd verder naar het Noorden te verkassen...
25 mei: Deze dag zou de Greyhound bus ons om half twee 's middags ophalen om ons naar Agnes Waters te brengen. Voor die tijd hadden we dus mooi wat tijd om het dorpje van Rainbow Beach te verkennen en wat zandduinen te beklimmen, om vanaf daar te genieten van het uitzicht over de grote zee. Na een busrit van ruim bijna 6 uur kwamen we aan in Agnes Waters, vlak naast Town of 1770. Wat een schattige naam voor een dorpje, dacht ik, goede reden om hier eens langs te gaan. Het hostel ligt iets buiten het dorp en er heerst een uitermate chille sfeer. Sleutels voor de deur hebben ze hier niet, elke ochtend is er gratis ontbijt en ook de wifi is gratis. Na een gratis film te hebben gekeken ben ik naar mijn niet-gratis (maar wel goedkoop) bed gegaan. Dit is een leuk hostel. Op het moment reis ik samen met twee Nederlandse jongedames die ik van Fraser Island ken. Een van die twee dames heb ik eerder in Noosa ontmoet, maar dat kon ik mij niet meer herinneren toen we op Fraser aankwamen. Leuk was dat zij het ook niet meer wist, tot ze zag dat ze een foto van mij op haar telefoon had staan. Kleine wereld...
26 mei: Het gratis ontbijt hebben we gemist, omdat we geen zin hadden vroeg op te staan. Na ons eigen ontbijt hebben we een wasje gedaan, rondgestruind in het dorp, besloten geen spontane tattoo te zetten (voor dames die zonder kleren gaan is een tattoeage zetten namelijk gratis...) en aan het zwembad gezeten. Niet in het zwembad, dat was te koud. Samen met Linsey ben ik een rondje gaan hardlopen, terwijl Samantha aan het avondeten begon. Ideale taakverdeling, al zeg ik het zelf. We hebben onderweg wat wilde kangoeroes gedag gezwaagd (schattige, lieve en leuke knuffelbeestjes blijven het toch) en daarna de verbrandde calorieen er weer terug aan gegeten met hamburgers. Tevens hebben we een film gekeken, en zo komen we aan bij nu. Het is bijna middernacht, tijd om te gaan slapen...
Op het moment heb ik een vrij groot deel van de rest van de reis vast staan. Dit is voor het eerst, er zijn steeds minder dingen die ik nog van mijn lijstje moet afstrepen. Enkele dingen die nog op de planning staan zijn Airlie Beach, gevolgd door de Whitsunday Islands met de Avatar catamaran. Dit is zonder twijfel een ander hoogtepunt van de reis, maar dan moet het weer wel meezitten. Dat is de laatste weken niet altijd het geval geweest, dus laten we hopen op het beste. Verder wil ik langs Magnetic Island voor de fullmoon party en ga ik naar Cairns om daar een paar dagen aan boord van een schip te verblijven. Vanaf de boot maak je dan zo'n 10 duiken, om het PADI Advanced brevet te halen. Dat de reis daarna erop zit, denk ik nog maar even niet aan... Voor mijn gevoel ben ik pas net begonnen.
Groetjes daar aan iedereen en tot snel!
29 april: Samen met Elizabeth, die ik in Tasmanië heb leren kennen, heb ik een reisbureau bezocht. Daar hebben we een hop on hop off ticket voor de Greyhound bus gekocht. Hiermee kan je langs de hele oostkust reizen, waarbij de bus op veel plekken onderweg stopt. Dan kan je uitstappen, en een paar dagen later weer instappen. Er rijden meerdere bussen per dag, afhankelijk van het traject. Ideale manier om als backpacker te reizen dus. Ook hebben we de Avatar boot voor de Whitsunday Islands geboekt, omdat je deze ver van tevoren moet reserveren. Mocht je niet weten wat dit inhoudt, dan moet je het even googlen ;) zoek maar op afbeeldingen. Deze dag hebben we besloten naar een hostel te gaan in Port Macquarie. Vanwege het slechte weer hebben we vooral binnen gezeten en het dorpje verkend onder een paraplu.
30 april: deze wederom regenachtige dag zijn we naar een Koala Hospital geweest. Hier worden de beestjes opgevangen als er iets mis is met ze, om ze na een tijdje weer in de natuur vrij te laten. Verder regende het nog altijd, dus hebben we pool gespeeld, films gekeken en met andere lui zitten kletsen.
1 mei: wederom was het weer slecht, maar we besloten deze avond de nachtbus te nemen naar Byron Bay. Daar zou het weer beter moeten worden. Om de dag te vullen ben ik tussen de buien door gaan hardlopen en hebben we een Alien film marathon gehouden. Woehoe....
2 mei: 's Ochtends vroeg kwamen we aan in het beroemde Byron Bay. We voelden ons licht gebroken, in een bus slapen is niet super comfortabel. Na een powernap in het hostel hebben Elizabeth en ik het strand verkend. Het zonnetje kwam door, voor het eerst sinds dagen. Na een gezamenlijke barbecue in het hostel (met zo'n 30 mensen) zijn we de plaatselijk cafés gaan verkennen, samen met een paar Britse kamer genoten.
3 mei: Deze dag hebben we een mooie wandeling gemaakt naar de beroemde vuurtoren van Byron. Het uitzicht vanaf dit punt was niet vervelend, door de warmte was het wel zwoegen om de heuvel op te lopen. Niet vervelend overigens, liever zon en hitte dan regen. Na een zelf gekookte maaltijd heb ik in m'n eentje de bus gepakt naar Brisbane. Ik had namelijk een boerderij gevonden om twee weken te werken...
4 mei: vroeg op. Ik heb één nachtje in een hostel geslapen in Brisbane, zodat ik vroeg de bus kon pakken richting de outback. Ik heb twee weken werken op een cattle farm op de planning staan. Wat het inhoudt leg ik zo uit. De reis naar de outback duurt lang, met de bus ben je zo'n 7 uur landinwaarts onderweg, ruim 400 km ten westen van Toowoomba. Eenmaal aangekomen in St George (QLD) (een dorpje met zo'n 2500 inwoners) ben ik opgehaald met de auto. De boerderij is nog eens 55 kilometer buiten het dorp. De buren wonen ook een kilometer verderop, dat idee. Voor honderden kilometers rondom de 1000 hectare grote boerderij is er niets anders dan kleine gehuchtjes, weilanden, bomen en rood bruin zand. Heel veel zand.
Omdat elke dag op de boerderij vrijwel hetzelfde is, zal ik proberen uit te leggen waar het werk zoal uit bestond. Het gezin bestond uit een boer, boerin en hun 22 jarige zoon. Ook was er één andere backpacker die meehielp. Mocht je niet tegen zielige verhaaltjes kunnen dan moet je sommige stukjes tekst even overslaan. Als je geen vegetariër of veganist bent (wat ik ook niet ben) dan moet je niet te naïef doen en gewoon doorlezen. Ondanks dat het niet altijd even leuk is om te zien wat er gebeurt met de koeien is het best leerzaam om te zien waar je vlees vandaan komt. Daarnaast hebben de boeren het beste met de dieren voor, het slachten gebeurt namelijk ergens anders. Ik heb ook na het werken op een boederij geen neiging om vegetariër te worden, dus het valt allemaal best mee.
Elke ochtend rond 7 uur staan we klaar om te vertrekken met 5 motoren en quads. Hiermee ga je één van de immense weilanden uitkammen en breng je alle koeien bij elkaar. Deze weilanden zijn niet het het niveautje Nederland, maar reiken tot achter de horizon. Je kan makkelijk 20 minuten rijden binnen één en hetzelfde weiland, en ze hebben zo'n 12 van dit soort weilanden. Heb je de koeien allemaal samen, dan begeleidt je ze naar de tuin, een centrale plek waar je ze kan behandelen. De nieuwe kalfjes krijgen daar een oormerk en brandmerk, waarbij de stieren-kalfjes ontdaan worden van hun mannelijkheid. De stierenballen werden weer gebruikt als hondenvoer, die waren hier altijd erg blij mee. Ik heb het ook niet verzonnen, het leven is de outback is nu eenmaal anders dan de gemiddelde 9 tot 5 baan. De mama koeien krijgen wat vaccinaties enzo om ze gezond te houden. De kleine kalfjes worden weer bij hun moeders gevoegd, waar ze nog een paar maanden mogen groeien. Alle tussenmaatjes die groot genoeg zijn worden uit de groep gevist en apart gezet. Deze koetjes gaan binnenkort met de vrachtwagen op schoolreisje (enkele reis). Als alle mama koeien en jonge kalfjes behandeld zijn breng je ze met de motor weer terug naar hun wei. Dit gaat vaak sneller dan andersom, aangezien ze graag terug willen naar hun eigen wei. Dit principe herhaal je voor elke wei, en dan zijn alle 1500 koeien weer goed voor een paar maanden in de wei staan.
Een paar opvallende dingetjes:
- In de outback is elke dag is hetzelfde. Je gaat 's ochtends verder waar je de dag ervoor bent opgehouden, je behandelt de koeien en brengt ze van of naar de wei. Geld verdient men door hard te werken (en dus niet door slim te werken...). Daarna bestaat het avondeten uiteraard uit rund. Ik heb nog nooit zoveel variaties van één soort vlees gezien. 's Avonds ploft men neer op de bank voor de TV. Als je geluk hebt werkt het internet, maar dan nog altijd is het zo traag als wat. Welkom in de outback, morgen doen we hetzelfde.
- Outback mensen zijn een soort rednecks. Hier leven ze niet gewoon, deze mensen doen aan 'overleven'. Ze hebben verspreid over de hele boerderij spullen liggen die ooit nog van pas kunnen komen. Ik zou het overigens gewoon oude zooi noemen. Ze rijden motoren, quads, grote terrein wagens (Land Cruiser ute's) met kooien in de laadbak om de honden in te doen, en ze hebben geweren. Niet één of twee, maar een kluis vol. Een middagje hadden we niets te doen, dus zijn we wat blikken en jerrycans gaan schieten. Hiervoor hebben we een .22 revolver en .22 geweer gebruikt, een .17 geweer en een shotgun. Wellicht is het juiste woord karabijn, maar ik weet totaal niets van wapens af. Het gekke is dat het schieten met een wapen helemaal niet moeilijk is, alleen de shotgun gaf wat terugslag. Verder was het appeltje eitje om te schieten (daadwerkelijk raak schieten reken ik dan even niet mee).
- Zwijnen, irritante beesten die je kalfjes aanvallen, hekken slopen en de landbouw grond overhoop vroeten. Deze ben je als boer liever kwijt dan rijk. Op een willekeurige, donkere avond zaten we in de Toyota (nee, geen eco zuinige prul Aygo, maar een extra verhoogde Landcruiser V8 diesel met achterop de laadbak twee grote honden). Ze hebben er in totaal zo'n 12, voor verschillende doeleinden. De honden hadden GPS halsbanden om, zodat je ze kan terugvinden als je ze kwijtraakt. Ook hadden ze kevlar bescherming om hun nek, tegen de slagtanden van de zwijnen. Een van de twee honden was genaamd 'Tank' en hij deed z'n naam zonder twijfel eer aan. Ik zal een lang verhaal kort opschrijven: De honden roken een zwijn, sprongen uit de (elektrisch te openen) hondenkooi en sprintten ervandoor. Even later horen we in de verte zowel de honden (blaffen als een malle) als een zwijn (krijsen als een malle). Gewapend met mes en zaklamp zetten we de achtervolging in: door de sloot, over het hek, honderden meters achter de herrie aan. Zoals ik zei, de mensen in de outback zijn niet de flauwste, hun land wordt nu door één zwijn minder geterroriseerd.
- Kangoeroes. Elke toerist vindt ze schattig, lief, leuk en wil ze het liefst de hele dag door knuffelen. Ook ik behoor tot die groep. Veel Australiërs zien ze echter als plaag. Ze hebben er veel te veel van en het zijn gevaarlijke dieren die de landbouwgrond omploegen en de gewassen opvreten. Daarom kan het geen kwaad als er een paar minder van rondspringen. Hiervoor gebruikt zoonlief van het gezin zijn .17 jachtgeweer met telescoop erop. Deze is vanuit de Toyota te vuren, met behulp van ijzeren staven die voor het raam zitten. Met t raampje open kan je daarop je geweer laten rusten. Op het dak zit een groot zoeklicht die vanuit de auto te bedienen is. Zo ben je perfect voorbereid op de jacht.
- Men zegt dat alleen de zon opkomt voor niets. Gelukkig gaat hij ook onder voor niets, zodat je elke avond kan genieten van een prachtige sterrenhemel. Bewolking en lichtvervuiling zijn dingen die je weinig ziet in de outback, dus het is 's nachts genieten als je naar de sterren kijkt. Zonder te filosofisch te worden, wat zijn we toch maar een klein miezerig planeetje in de grote boze wereld van het heelal. Diezelfde onbewolkte hemel zorgt trouwens ook voor een gegarandeerd koude nacht.
- Tenslotte nog iets over de andere backpacker die op de boerderij werkte, laten we hem even Dave noemen. Hij komt uit een Engelssprekend land, laten we zeggen Engeland. Hij (deed alsof hij) hield van het ruige in de outback, bijvoorbeeld omdat hij een scout was bij de scouting. Iedereen kent het stereotype, de scout weet altijd alles beter, weet overal een oplossing op en hoef je weinig meer te leren. Ook als hij iets fout doet zal hij dat niet toegoeven omdat zijn scout-trots dat niet toelaat. Hij draagt zelfs een trui met 'Scout and proud', jawel. Jammer genoeg voldeed de backpacker volledig aan alle dingen. Ik heb hem maar niet verteld dat ik ook op scouting zat, net zoals ik hem maar niet (openlijk) voor volledig idioot heb verklaard omdat hij niet langs de oostkust ging reizen 'want dat leek hem niet zo boeiend'. Nee, wie wil er nu samen reizen met de chillste mensen in de wereld, op prachtige stranden liggen, eenzame regenwouden verkennen in een 4x4 en zwemmen of duiken in een fenomenaal mooi koraalrif... Ieder zo zijn ding, geloof ik dan maar.
En zo springen we opeens naar zaterdag 16 mei, de dag dat ik naar Brisbane ben vertrokken. Om 10 uur de bus in St. George betekent dat je rond 20.00 uur in Brisbane staat. Daar ben ik opgehaald door Alana, bij sommigen onder jullie vast wel bekend. Zij kent Olaf nog van toen hij in Australie zat en ze heeft 4 jaar geleden Nederland bezocht. Nu waren de rollen omgedraaid en mocht ik bij haar op de bank crashen. De hele familie was aanwezig, voor de verjaardag van haar vriend. Die avond zijn we gaan stappen in Fortitude Valley, maar omdat Alana maandag een tentamen had ging ze zelf niet mee. Met andere woorden, ik ging lekker stappen met haar vrienden die ik nog nooit eerder had gezien. Vele trendy en fancy bars later was het tijd om naar huis te gaan. (Dit deden we trouwens met een taxi van Uber. Dat werkt zo handig en geniaal, erg vervelend dat dit in Nederland verboden is. Dat taxituig in Nederland kan wel wat concurrentie in de branche gebruiken... Maar dat terzijde.)
17 mei: Ik voel me een beetje brak, wellicht komt dit door de avond ervoor. Twee vrienden die ik ken van Nieuw Zeeland hebben me opgehaald met hun auto om Mount Coot-tha te bezoeken. Vanaf daar hadden we een mooi uitzicht over de stad. Daarna hebben we samen Mexicaans gegeten en hebben we een paar drankjes gedaan in Southbank.
18 mei: Wederom ben ik samen met Matthijs en Sam erop uit gegaan om Brisbane te verkennen. Deze dag hebben we enkele highlights van de stad bekeken. Veel zijn er niet, het is geen grote toeristische trekpleister. Anderzijds doet de stad wel heel prettig en aangenaam aan, het is een fijne plek om te wonen. Als je dat vergelijkt met Sydney zie je dat ze daar veel meer toeristische trekpleisters hebben, maar het verkeer in de binnenstad is wel een verschrikkelijke chaos. Brisbane doet daarentegen niet zo groot aan. Na het verkennen van de stad ben ik met Alana en haar familie uit eten geweest en dit betekende tevens het einde van mijn bezoek aan Brisbane.
19 mei: Op naar Noosa, met de auto van Matthijs en Sam. Ik kon ook de Greyhound nemen, maar in de auto is nu eenmaal gezelliger. We hebben de middag doorgebracht op het strand, waarna we de avond hebben doorgebracht in het cafe van het hostel. Later zou blijken dat er op deze ladiesnight veel mensen waren die ik pas later, in andere plaatsen zoals waar ik nu zit, zou leren kennen.
20 mei: Deze dag zijn we om tien uur een wandeling gaan maken door het natuurpark in Noosa. Dit deden we in gezelschap van een aantal dames die we de avond ervoor hadden leren kennen. Gezellig hoe je zo snel een groepje bij elkaar sprokkelt om leuke dingen mee te doen. Omdat we het warm hadden kregen van de wandeling zijn we (met surf- en bodyboard) even later de zee in gedoken. Na het diner van spareribs in de Ierse pub zijn we gewapend met drank en chips op zoek gegaan naar het kampvuur op het strand. Via via hadden we hier wat over opgevangen in het hostel. Na een tijdje zoeken hebben we het vuur gevonden en het was zoals verwacht: Vuur, zee, strand, iemand die gitaar speelt, daaromheen een heleboel mensen die (al dan niet dronken) soms meezingen en aan het eind van de avond kan je je niet meer herinneren waar je nu je slippers had gelaten. Uiteindelijk vond ik ze: Ze lagen in het zand... Daar bij die ene pluk gras.. Ongeveer.. Ofzo..
21 mei: Deze ochtend heb ik afscheid genomen van m'n twee vrienden, om daarna de bus te nemen naar Rainbow Beach. Hier had ik een briefing voor mijn driedaagse 4x4 tour naar Fraser Island, een van de hoogtepunten aan de oostkust. Mijn groep bleek met tien man net zo groot als gezellig te zijn, dit zou wel een leuke trip worden.
22 mei: We beginnen onze tour: Drie auto's (met acht personen per auto) volgen de auto waarin de tour gids rijdt (hierin begonnen wij). Elke dag rouleert dat een beetje en aan het eind van het verhaal heeft iedereen een stuk kunnen rijden. Het eiland is erg veelzijdig, niet heel verrassend als je bedenkt dat het zo'n 5 bij 120 kilometer groot is. Het kent tropisch regenwoud, witte stranden, blauwe meren met kristalhelder water, grote rotsformaties en uiteraard uitgestrekte stranden om over te rijden. Deze dag bezochten we Lake McKenzie, met parelwitte stranden en prachtig helder water. Wanneer we in de auto zaten stond er vrolijke feestmuziek op, zo was iedereen constant in een feeststemming. Na een zelfgekookt diner hebben we met vele anderen rondom het vuur gezeten, muziek geluisterd, kaartspelletjes en drankspelletjes gedaan. Slapen deden we lekker primitief in een tentje, op een flinterdun matje.
23 mei: Na een paar flinke slokken water en een stevig ontbijt was ik klaar voor de volgende dag. Ook deze dag bestond weer uit rondcrossen over het eiland en het bezoeken van leuke meertjes, waaronder Lake Allan. Hier hebben we wat wilde schildpadden uit het water gevist met behulp van broodkruimels, geaaid en weer netjes teruggezet. Via de Champagne Pools en Indians head zijn we naar Eli Creek gereden. Hier wist de tourguide iedereen, ondanks de stevige wind vanaf de oceaan, in zijn zwemoutfit te krijgen. Vervolgens zijn we als een stel malloten een stuk stroomopwaarts gerend, om via het beekje weer terug te spoelen richting de oceaan. Erg koud, maar wel erg tof. Daarna hebben we de jerrycans gevuld, het water uit dit beekje is namelijk een van het schoonste drinkwater op aarde. Aangezien het water dat uit de Australische kraan komt vaak naar zwembad smaakt, geloof ik zelfs dat het schoner is dan het gemiddelde drinkwater hier... Hoe dan ook, na weer teruggereden te zijn richting camping heeft iedereen zijn goon tevoorschijn getoverd en hebben we allemaal heel veel lol gehad. Wat 'goon' precies is? Australische wijn van het type Chateau Migraine, geserveerd in plastic zakken van een aantal liter, uitermate populair onder budgetterende backpackers die streven naar een regelmatige aanwezigheid van een lading enthanol in de bloedvaten. Ik hield mij uiteraard volledig afzijdig van dit gebeuren onder het genot van Bundaberg cola, hier beter bekend als een Bundie cola.
24 mei: De laatste dag van onze tour hebben we onder andere Lake Wabby bezocht. Ook zijn we gestopt bij het scheepswrak van de SS Maheno, dat zo'n 80 jaar geleden is aangespoeld op het eiland. Van het schip dat ooit vergelijkbaar was met de Titanic is tegenwoordig weinig meer over, de zoute golven die 80 jaar lang op het wrak hebben ingebeukt hebben niets dan een indrukkend vormsel met roest achtergelaten. Het feit dat Australische special forces in de tweede wereldoorlog met explosieven geoefend hebben op het wrak helpt hier waarschijnlijk ook niet bij. Via het strand, zandweggetjes en de ferry zijn we teruggegaan naar het vaste land van Rainbow Beach. Zonder regen echter geen Rainbow, en zo kwamen we aan in de regen. Het is herfst in Australie, zelfs hier. Het wordt tijd verder naar het Noorden te verkassen...
25 mei: Deze dag zou de Greyhound bus ons om half twee 's middags ophalen om ons naar Agnes Waters te brengen. Voor die tijd hadden we dus mooi wat tijd om het dorpje van Rainbow Beach te verkennen en wat zandduinen te beklimmen, om vanaf daar te genieten van het uitzicht over de grote zee. Na een busrit van ruim bijna 6 uur kwamen we aan in Agnes Waters, vlak naast Town of 1770. Wat een schattige naam voor een dorpje, dacht ik, goede reden om hier eens langs te gaan. Het hostel ligt iets buiten het dorp en er heerst een uitermate chille sfeer. Sleutels voor de deur hebben ze hier niet, elke ochtend is er gratis ontbijt en ook de wifi is gratis. Na een gratis film te hebben gekeken ben ik naar mijn niet-gratis (maar wel goedkoop) bed gegaan. Dit is een leuk hostel. Op het moment reis ik samen met twee Nederlandse jongedames die ik van Fraser Island ken. Een van die twee dames heb ik eerder in Noosa ontmoet, maar dat kon ik mij niet meer herinneren toen we op Fraser aankwamen. Leuk was dat zij het ook niet meer wist, tot ze zag dat ze een foto van mij op haar telefoon had staan. Kleine wereld...
26 mei: Het gratis ontbijt hebben we gemist, omdat we geen zin hadden vroeg op te staan. Na ons eigen ontbijt hebben we een wasje gedaan, rondgestruind in het dorp, besloten geen spontane tattoo te zetten (voor dames die zonder kleren gaan is een tattoeage zetten namelijk gratis...) en aan het zwembad gezeten. Niet in het zwembad, dat was te koud. Samen met Linsey ben ik een rondje gaan hardlopen, terwijl Samantha aan het avondeten begon. Ideale taakverdeling, al zeg ik het zelf. We hebben onderweg wat wilde kangoeroes gedag gezwaagd (schattige, lieve en leuke knuffelbeestjes blijven het toch) en daarna de verbrandde calorieen er weer terug aan gegeten met hamburgers. Tevens hebben we een film gekeken, en zo komen we aan bij nu. Het is bijna middernacht, tijd om te gaan slapen...
Op het moment heb ik een vrij groot deel van de rest van de reis vast staan. Dit is voor het eerst, er zijn steeds minder dingen die ik nog van mijn lijstje moet afstrepen. Enkele dingen die nog op de planning staan zijn Airlie Beach, gevolgd door de Whitsunday Islands met de Avatar catamaran. Dit is zonder twijfel een ander hoogtepunt van de reis, maar dan moet het weer wel meezitten. Dat is de laatste weken niet altijd het geval geweest, dus laten we hopen op het beste. Verder wil ik langs Magnetic Island voor de fullmoon party en ga ik naar Cairns om daar een paar dagen aan boord van een schip te verblijven. Vanaf de boot maak je dan zo'n 10 duiken, om het PADI Advanced brevet te halen. Dat de reis daarna erop zit, denk ik nog maar even niet aan... Voor mijn gevoel ben ik pas net begonnen.
Groetjes daar aan iedereen en tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
